ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α.1. Αυτό το παράδειγμα παρακίνησε κάποιον παπουτσή να μάθει σε ένα κοράκι τον ίδιο χαιρετισμό. Για πολύ καιρό μάταια κόπιαζε ˙ κάθε φορά που το πουλί δεν απαντούσε, ο παπουτσής συνήθιζε να λέει «Κρίμα στον κόπο μου!».
Αν όμως κατά τύχη πέσουν, όπως συμβαίνει συνήθως, τότε γίνεται κατανοητό πόσο τους έλειπαν οι φίλοι. Αυτό είναι που λένε ότι είπε ο Ταρκύνιος όταν ήταν εξόριστος: «Τότε κατάλαβα, ποιους είχα πιστούς φίλους, ποιους άπιστους, όταν πια δεν μπορούσα να ανταποδώσω τη χάρη ούτε στον ένα ούτε στον άλλο».
Η Πορκία, η σύζυγος του Βρούτου, όταν έμαθε το σχέδιο του άντρα της για τη δολοφονία του Καίσαρα ζήτησε ένα ξυράφι μανικιουρίστα δήθεν για να κόψει τα νύχια της και με αυτό αυτοτραυματίστηκε καθώς της γλίστρησε δήθεν τυχαία. Έπειτα ο Βρούτος, που κλήθηκε στην κρεβατοκάμαρα με τα ξεφωνητά των υπηρετριών, ήρθε για να μην μαλώσει, γιατί τάχα είχε κλέψει την τέχνη του μανικιουρίστα.
Β.1. α) pari diutius inopum haec quo neuter cultelli ungues mihi eius.
B.1. β) Εa exempla sutōres quosdam incitaverunt. B.2. doctu respondendo solentium perdam faciēndus casuris sunto diceremur fert referre interfice cognoscetis elaberentur resecuerit obiurgavisse.
Γ.1. α) vocatus: Postquam Brutus vocatus est. Επιλέγεται η σύνταξη Postquam και οριστική παρακειμένου (παθ. φωνής), γιατί η μετοχή του παρακειμένου, vocatus, ήταν συνημμένη χρονική μετοχή που δήλωνε το προτερόχρονο, και η αντίστοιχη σύνταξη του postquam εκφράζει το προτερόχρονο στο παρελθόν.
Γ.1. β) «Quos fidos amicos habui?»
Γ. 1. γ) Homines dicunt Porciam, Bruti uxōrem, cultellum tonsorium poposcisse.
Γ.1. δ) quod Tarqunius fertur dixisse exulans. Όταν το ειδικό απαρέμφατο εξαρτάται από παθητικό λεκτικό ρήμα (όπως το fertur) ή από δοξαστικό (παθ.), τότε στην ταυτοπροσωπία το υποκείμενο του απαρεμφάτου παραμένει σε ονομαστική (άρση λατινισμού).
Γ.2. α) Id exemplum sutōrem quendam incitat, ut corvum docēat parem salutatiōnem. Μετά από ρήμα εξάρτησης αρκτικού χρόνου η βουλητική πρόταση εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα. Έχουμε ιδιομορφία ακολουθίας χρόνων, συγχρονισμός κύριας και δευτερεύουσας πρότασης, καθώς η βούληση είναι ιδωμένη τη στιγμή που εμφανίζεται στο μυαλό του ομιλητή και όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησής της.
Γ.2.β) Αντίθετο προς το πραγματικό στο παρόν: α) Quodsi forte caderent, tum intellegeretur Αντίθετο προς το πραγματικό στο παρελθόν: β) Quodsi forte cecidissent, tum intellectum esset.
Γ. 2. γ) Brutus vēnit, ut obiurgāret eam (τελική πρόταση) Brutus vēnit qui obiurgāret eam (αναφορική τελ. πρ.) Brutus vēnit obiurgātum eam (αιτιατική σουπίνου) Brutus vēnit causa obiurgāndae eius. (causa+γενική γερ-κού). ή causa obiurgandi (causa +γεν. γερ-ίου)
